نکاتی برجسته از وظایف مربیان

1- سعی کنید مصداق «وَاِنَّکَ لَعَلی خُلُقٍ عَظیمٍ» باشید.

2- در اخذ تعالیم عالیه از این آیه شریفه جبروتی بکوشید و بدانید که خلق عظیم، معلول تفکر و تعقل الهی است.

3- دل‌ها را با مهر و محبت صید کنید.

4- در پاسخ سائلین تعجیل ننمایید و بکوشید پاسخی الهی دهید، و قبل از اظهار هر پاسخی آن را به محک قرآن و کلام استاد الهی زنید.

5- بهتر است کلام «قَلَّ وَ دَلَّ» باشد و بسیار امر شده که از طول کلام اجتناب کنید.

6- مطالب خلاصه و گزیده باشد و بار معنوی آن بربار علمی آن غالب باشد.

7- از تندخویی و خشم بپرهیزید، سخن اندیشیده باید گفت.

8- در حال اعتدال و آرامش دل سخن گویید، و در حال تمایل دل به افراط و تفریط سخن نگویید.

9- در حال انبساط پاسخ دهید و تا می‌توانید در حال انقباض از دادن پاسخ اجتناب ورزید.

10- دقت و احتیاط را رعایت نمایید، مبادا در تقریر و تحریر راه افراط یا تفریط رفته پندارید که ارشاد می‌کنید، در حالی که او را بر لبه پرتگاه سوق می‌دهید.

11- بکوشید تا خویشتن را از تشتت خاطر برهانید و با جمعیت خاطر سخن گویید.

12- هرگز از ارشاد و ملاطفت خسته نشوید، که این خستگی عاقبت وخیمی دربردارد.

13- کمال دقت کنید که آنچه از تقریر و تحریر عرضه می‌دارید، خویشتن بدان عالم و عامل شوید.

14- در تعلیم و تعلّم بکوشید تا مراتب زیبایی دل شما به کمال رسد و با حسن مطلق اتصال یابد.

15- تنها متکی به علم و افکار خود نباشید، در این مسیر از علم و افکار عارفان استمداد طلبید.

16- اگر می‌خواهید مراحل و منازل طریق وصال را طی کنید و دیگران را نیز همراه خویش سازید، باید خود فردی مجاهد و مبارز بوده و با سلاح‌های الهی مسلح شوید، تا دریابید که چگونه با بیگانگان و اهریمنان که مانع راهند، مبارزه کنید و آنان را از بین ببرید.

17- در این راه باید صبر و شکیبایی را پیشه خود سازید «فَاصْبِرْ صَبْراً جَمیلاً»، که پیشوایان ما در قبال آن همه ناملایمات و ناگواری‌ها و شکنجه‌ها صبر کردند.

حضرت اشرف کاینات، آن مقتدای انسانیت، با خلق عظیم توانست اعراب وحشی و بدوی را به صراط مستقیم هدایت کند؛ به طوری که از میان آنان دانشمندان بزرگی برخاستند و عده کثیری به وسیله آنان ارشاد شدند.